Το Έλατο των Χριστουγέννων

Μια ιστορία που η αρχή της χάνεται στα βάθη του χρόνου, την εποχή που γεννήθηκε ο Χριστός...

Τα παιδιά μου όταν ήταν μικρά τους άρεσε να ακούνε ιστορίες καθισμένα μπροστά στο στολισμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο, τρώγοντας γλυκά. Μια χρονιά εκεί που καθόμασταν όμορφα και ωραία κάνοντας σχέδια για το βράδυ των Χριστουγέννων, μου λέει ξαφνικά ο γιος μου «Μαμά, γιατί στολίζουμε έλατο και όχι κάποιο άλλο δέντρο»... Η αμήχανη στιγμή που το παιδί σου κάνει μια ερώτηση στην οποία δεν έχεις απάντηση, μόλις είχε σημάνει για εμένα. «Ξέρεις, του λέω... είχα κι εγώ αυτή την απορία και χαίρομαι που με ρωτάς, έτσι λοιπόν αύριο το βράδυ θα σου πω μια ιστορία που θα εξηγεί γιατί το Έλατο είναι το Δέντρο των Χριστουγέννων». Όπως καταλαβαίνετε, κέρδισα λίγο χρόνο για να ψάξω και να βρω ή έστω να σκαρφιστώ μια ιστορία για τους μικρούς μου που θα απαντά στην απορία τους. Τα παιδιά μου τώρα πια μεγάλωσαν και φτιάχνουν τις δικές τους ιστορίες. Αυτή όμως είναι πάντα η αγαπημένη τους και ποτέ δεν ξεχνούν τις γλυκές αναμνήσεις από τα βράδια που την άκουγαν, μαζί με αγκαλιές, γλυκά και μουσική. 

Έτσι ζόρικη όπως είναι η ζωή μας σήμερα, σκέφτηκα πως θα ήταν ωραίο να την μοιραστώ μαζί σας, γιατί όλοι νομίζω χρειαζόμαστε μια στο τόσο να ζούμε μια εμπειρία απόδρασης από την πραγματικότητα. Αλλά κυρίως επειδή όλοι κατά βάθος είμαστε παιδιά, ειδικά τις ημέρες των γιορτών. 

Εύχομαι να την απολαύσετε με ζεστές κουβέρτες, δίπλα στο στολισμένο δέντρο, γλυκά, αγκαλιές και πολλή αγάπη!

"Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια πόλη μακρινή, την Βηθλεέμ, μια ιδιαίτερη νύχτα, ένας άντρας και μια γυναίκα καβάλα σε ένα γαϊδουράκι, περνούσαν την πύλη κατάκοποι και εξαντλημένοι. Ο Ιωσήφ και η Μαρία έπρεπε να βρουν ένα ασφαλές και ζεστό μέρος και είχαν έναν πολύ σοβαρό λόγο για να βρουν ένα τέτοιο μέρος και μάλιστα πολύ γρήγορα! Δεν ήταν μόνο η κούραση από το μακρύ ταξίδι, ούτε η πείνα, η δίψα και η ταλαιπωρία που τους ένοιαζαν. Πιο πολύ ήταν επειδή η Μαρία ήταν ετοιμόγεννη και ένιωθε πως από ώρα σε ώρα ερχόταν το μωρό! Στην πόλη όμως δεν υπήρχε δωμάτιο για να μείνουν! Ένας ταβερνιάρης τους λυπήθηκε και τους άφησε να περάσουν τη νύχτα στο παχνί μαζί με τα ζώα του. «Εδώ θα είστε ζεστά και θα έχετε την ησυχία σας», τους είπε και τους άφησε και μια μπουκιά ψωμί να βάλουν στο στόμα τους. 

Εκείνη η Νύχτα ήταν η πιο μαγική και η πιο μαγευτική απ' όλες όσες είχαν δει οι άνθρωποι πάνω στη Γη μέχρι τότε. Εκείνη τη Νύχτα το Άστρο της Βηθλεέμ έλαμψε τόσο δυνατά που φάνηκε από μίλια μακριά και όλοι κατάλαβαν πως κάτι σημαντικό είχε συμβεί... Κάτι μοναδικό που θα άλλαζε την ιστορία του Κόσμου... Στην καρδιά της Άγιας αυτής Νύχτας γεννήθηκε ο Χριστός. Λαμπερός σαν μικρό αστεράκι καλυμμένο με χρυσόσκονη και ταπεινός, ζεστάθηκε από την αγκαλιά της Μητέρας του και από τις ανάσες των ζώων που ζύγωσαν να δουν το Θείο Βρέφος και να το καλωσορίσουν. 

Δεν άργησε ο Ηρώδης να μάθει για τη γέννηση του Χριστού και ένιωσε απειλή από τον Νέο Βασιλιά, τον Μεσσία, όπως τον είχαν πει οι Προφήτες. Έτσι, έστειλε στρατιώτες να τον σκοτώσουν. Τα νέα μαθεύτηκαν γρήγορα και τότε ο Ιωσήφ και η Μαρία ένιωσαν πως δεν ήταν ασφαλείς πια εκεί και έπρεπε να φύγουν μαζί με το μωρό όσο πιο σύντομα μπορούσαν. Έτσι κι έγινε. 

Η απειλή είχε ήδη φτάσει στην πόλη. Ο Ιωσήφ, η Μαρία και το μωρό βγήκαν από το παχνί αλλά δεν πρόλαβαν να πάνε μακριά... μόλις είδαν τους στρατιώτες φοβήθηκαν και έψαξαν αμέσως να βρουν ένα νέο μέρος να κρυφτούν. Να, παραπέρα βλέπουν ένα μικρό έλατο και τρέχουν προς τα εκεί, κρύβονται γρήγορα... Οι στρατιώτες δεν πρέπει να βρουν το μωρό γιατί η ζωή του θα μπει σε κίνδυνο τρομερό. Ο Ιωσήφ και η Μαρία ανησυχούν, τρέμουν, είναι μεγάλη η ευθύνη τους. Ξέρουν πως το μωρό τους είναι πολύ ιδιαίτερο και ξεχωριστό κι ας μην γνωρίζουν τον λόγο. Κρύβονται λοιπόν στις φυλλωσιές του δέντρου. Μόλις ζυγώνει όμως το μωρό κοντά κάτι παράξενο γίνεται... 

Το δέντρο σαν να κατάλαβε ότι το μωρό είναι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού που θα σώσει τον κόσμο. Και όπως θα έκανε κάθε ευγενική ψυχή, το δέντρο χαμήλωσε τα κλαδιά του και τα άπλωσε όσο πιο πολύ μπορούσε για να φτιάξει μια φωλιά και να τους προστατέψει. Κι έτσι κι έγινε. Οι στρατιώτες έφυγαν άπραγοι, δεν βρήκαν κανένα μωρό. Όλο το βράδυ η οικογένεια έμεινε κρυμμένη στο δέντρο, με ζέστη κι ασφάλεια. Με τις πρώτες ακτίνες του Ήλιου αναχώρησαν. Ο Χριστούλης θέλοντας να ευχαριστήσει το δέντρο άπλωσε το μικρό του χεράκι και χάιδεψε απαλά τον καρπό του. Και ήταν ένα άγγιγμα ευλογημένο που έμελλε να αποτυπωθεί πάνω στον ξυλώδη καρπό του δέντρου για πάντα ώστε να μαρτυρά το Θείο Θαύμα της Γέννησής του. 

Από τότε το Έλατο έγινε ένα δέντρο αιωνόβιο και αειθαλές, για να λέει την ιστορία αυτή πάντα. Και οι καρποί του έχουν το αποτύπωμα από το χεράκι του Χριστού, άξια μαρτυρία της Γέννησής Του. Κι έτσι οι άνθρωποι τις μέρες που ζυγώνουν τα Χριστούγεννα, στολίζουν ένα έλατο στο πιο όμορφο μέρος του σπιτιού τους για να έχουν μέσα στο σπίτι τους, τις ευλογίες του Χριστού.

Αυτή ήταν η μικρή ιστορία που είπα στα παιδιά μου. Εύχομαι κι εσείς που διαβάζετε τώρα αυτές τις γραμμές, να έχετε πάντα Ευλογίες και υπέρτατη Αγάπη στη ζωή σας! Εύχομαι ποτέ να μην ξεχνάτε το παιδί που ζει μέσα σας, το παιδί που ήσασταν κάποτε και να το βγάζετε που και που στην επιφάνεια, να το αγαπάτε, να το κανακεύετε, να το αγκαλιάζετε και να το χαϊδεύετε. 

Καλά Χριστούγεννα σε όλους, με Υγεία, Συμπόνια και ειλικρινή Αγάπη. 

Ευαγγελία Βασιλείου, Ikigai

Πρώτη δημοσίευση:  https://www.omorfizoi.gr/giati-to-elato-einai-to-dentro-ton-christoygennon